Thessa Geertse Meijer in het Van Doesburghuis: 'Erop of eronder'

Wat is jouw achtergrond?

'Voor zover ik weet ben ik om en nabij de 25% Fries en 75% Gronings. En wat werk betreft; ik heb gestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Dat begon als een vrij brede opleiding met o.a. animatie en video-installaties. Later ben ik gaan specialiseren in narratieve film, en in 2015 afgestudeerd binnen de richting Audiovisual Media. Sindsdien heb ik als scenarist en regisseur een aantal korte en middellange films mogen maken, waaronder The Walking Fish, Hitte en Nervosa.'

Wat was voor jou de aanleiding om te reageren op de oproep van het Filmfonds?

'Ik werk al langere tijd aan een speelfilmproject genaamd Volcano Girl, samen met producent HALAL. In dit verhaal speelt het onderdrukken van emoties, evenals een bepaalde dwangmatigheid en controledrang een rol. Ik zag wel raakvlakken in het gedachtegoed van De Stijl, en ook in wat ik las over de persoonlijkheid van Theo van Doesburg. Het Van Doesburghuis leek mij een inspirerende plek om te werken met intuïtie en gevoel, maar ook met orde en structuur binnen een filmscenario.'

Heb je vaker een residency gedaan en wat waren je plannen voor je verblijf in het Van Doesburghuis? Zijn die uitgekomen?

'Ja! Eentje in Alkmaar, één in Saga (Japan) en de Résidence van het Cannes Film Festival in Parijs.
In het Van Doesburghuis wilde ik van alles aan de muren gaan hangen; tekeningen, schetsen, teksten etc. Dat mocht niet. Totaal begrijpelijk overigens, in zo’n historisch pand. Verder wilde ik een nieuwe en misschien wel laatste insteek voor het scenario onderzoeken. Omdat ik al lang aan dit project werk, voelde dit een beetje als “erop of eronder”. Ik had gehoopt met een volledig filmscenario huiswaarts te keren, maar dat bleek niet haalbaar. Wel heb ik een goede basis gelegd en is het vertrouwen in deze richting gegroeid. Daar ben ik heel blij mee en dankbaar voor.'

Wat verwachtte je van deze residency en hoe kijk je er nu op terug?

'Het leek me vrij griezelig – zo in mijn eentje in een vrijstaand huis in de winter. Met name de keuken leek mij eng in de avonden – geen gordijnen, op de begane grond en met uitzicht op een tuin met een boom. Ik zag mezelf al helemaal bang worden voor “de man in de achtertuin”. Van tevoren heb ik dan ook een lange lijst gemaakt met voors en tegens, maar uiteindelijk won de nieuwsgierigheid het en melde ik me aan. Terugkijkend was dat een goede keuze. Ik heb die angst voor het donker wel kunnen overwinnen. De beweegbare muren, waarmee je een deel van de 1^e etage kunt compartimenteren in kleinere, knusse kamers, hielpen daar zeker in het begin bij. Ook waren er een aantal spinnen die ik best gezellig vond. De keuken werd uiteindelijk één van mijn favoriete plekken. Zeker toen ik eenmaal doorhad dat het metalen gordijntje onder de gootsteen een geluid maakt wanneer je daar met je knieën tegenaan staat af te wassen, en niet die onzichtbare indringer.'

Voorafgaand aan je vertrek vertelde je dat je ernaar uitzag om jezelf af te zonderen om geconcentreerd te kunnen schrijven. Is dat gelukt?

'Deels! Ik heb slechts één logee gehad en ben erg veel alleen geweest, dus in die zin wel – maar voor het echte kluizenaarsbestaan ben ik toch niet helemaal in de wieg gelegd. Ik merkte dat ik een nogal sterke de-deur-uit-en-onder-de-mensen-drang heb. Blijkbaar ook in een prachtig huis naast een bos. Daarom heb ik een fiets met 7 versnellingen gehuurd en ben vrijwel dagelijks van Meudon naar Parijs gefietst, o.a. om in mijn lievelingsbibliotheek te schrijven. Zo had ik toch iedere dag lichaamsbeweging en iets van sociaal contact, al was het soms enkel met de beveiligers. Dat bleek belangrijk. Daarnaast had ik een paar vrienden in Parijs en heb ook een aantal erg leuke nieuwe mensen ontmoet. En ik belde regelmatig met “thuis”. Het was al met al precies een goede balans. De concentratie ging een beetje in horten en stoten; soms heel goed en soms enkele weken totaal afgeleid en/of niet in staat tot schrijven. Ook dat is blijkbaar iets dat blijft, waar je me ook neerzet.'

In de geest van Theo en Nelly van Doesburg wordt het Van Doesburghuis sinds de jaren ’80 als woon- en werkplek beschikbaar gesteld als artist in residence. De atelierwoning behoudt hiermee het door Theo en Nelly beoogde karakter als vrijplaats voor de kunsten waar makers en denkers nieuw werk kunnen maken, onderzoek kunnen doen en hun netwerk in Parijse en het internationale discours uit kunnen breiden.

De residency van Thessa Geertse Meijer werd mogelijk gemaakt door het Filmfonds.