Dorien van de Pas blikt terug op 3 banen
In feite heeft Dorien van de Pas de afgelopen jaren drie banen gehad, in een tijd waarin bij het Fonds veel veranderde. “Ik zat middenin het centrum, las alles en kon overal over meedenken. Dat was fantastisch! Je wist precies wat er op elk moment door nieuwe makers bedacht en naar het Fonds gestuurd werd, waardoor je een prachtige overview kreeg aan wat er aan verhalen leefde.”
Dorien was aanvankelijk Hoofd Speelfilm, later Hoofd New Screen NL en consulent, maar ook Nederlands afgevaardigde van Eurimages. Ze werkte regelmatig tachtig uur per week.“Ik zie het als een groot goed dat ik alles wat ik leuk vond en ook goed kon, mocht doen: management, beleid en inhoud.”
Begonnen met een doctoraal Film & Opvoeringskunsten, werkte ze in verschillende functies, als programmeur (’t Hoogt), distributeur (Meteor Film) en stafmedewerker bij het Mediafonds (toen nog Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproductie). Ook was ze lid van de raad van toezicht bij Eye Filmmuseum (in de transitie van Filmmuseum naar Eye). “Toen in 2009 die baan van Hoofd Speelfilm bij het Fonds vrijkwam, heb ik daar echt mijn zinnen op gezet.”
Eenmaal aangenomen had ze 14 miljoen onder haar hoede en zat Dorien commissies voor om het subsidieproces van speelfilmprojecten uit alle genres in goede banen te leiden. “Na vier jaar en Halbe Zijlstra-bezuinigingsbeleid besloten we voorheen op genrepijlers ingedeelde loketten op te laten gaan in Screen NL voor gevestigde makers en New Screen NL voor nieuw talent en innovatieve makers en kunstenaars. We tuigden bovendien een consulentensysteem op. Ik richtte me als Hoofd New Screen NL en als consulent, uitdrukkelijk op jonge talentenprojecten: van de korte film en low budgetfilm tot experimentele film en onderzoek & experiment. Ik las alles mee, zorgde voor afgewogen adviezen en kon me niet meer verschuilen achter commissies. Het bleek een goede keuze; het werd mijn drukste én mooiste tijd bij het Fonds.”.”
Omdat Dorien merkte dat het Fonds als hoogdrempelig bastion werd gezien, probeerde ze met haar team om nadrukkelijk open te staan voor zowel net afgestudeerde makers, als kunstenaars en autodidacten. “Dat deed ik door beleidsmatig alle deuren open te zetten en door jarenlang, een paar keer per week, informeel koffie te drinken met wie dat maar wilde. Dit deed ik voor kennismaking, om de industrie inzichtelijk te maken en Fonds-regelingen uit te leggen.” Ook bekeek ze desgevraagd werk en voorzag ze makers van feedback. “Ik heb in al die jaren goed geleerd om te zien waar de potentie van een maker en een project ligt. En ja, afwijzing is soms lastig. Het is de kunst door transparant en menselijk te zijn, ook moeilijke gesprekken tot een goed einde te brengen.” Ze leerde ook van aanvragers zelf, zo zegt ze. “Zij voedden mij met hun perspectief, lieten mij weten wat anders kon. Daar heb ik beleid op gemaakt waarmee zoveel mogelijk verschillende groepen aan bod konden komen.” Zo werden de Filmfonds Shorts voor cinematografische verkenning bedacht, en de cross-over-regeling Immerse\Interact – samen met Stimuleringsfonds Creatieve Industrie. “Daarnaast de Vrijplaats, een broodnodige kansregeling voor jonge scenaristen, theaterschrijvers en autodidacten. Om hen, zonder productiedwang, te laten schrijven en te laten begeleiden. En dat deed ik natuurlijk niet alleen. Maar New Screen, dat met mijn vertrek eindigt in die vorm, voelt wel een beetje als mijn baby. Ik heb het altijd fantastisch gevonden om ergens te werken waar subsidiegeld is voor stimulering van artistieke kwaliteit dat, goed onderbouwd, kan worden vergeven. Die ruimte kreeg ik gelukkig altijd.”
Haar bestuurswerk bij het Europese co-productiefonds Eurimages noemt ze een van de ‘aller-geweldigste’ opdrachten. Als afgezant van Nederland mocht ze ingediende projecten pitchen aan een internationale adviescommissie die Europese projecten beoordeelde. Ze maakte zelf ook veelvuldig deel uit van deze adviescommissie. “Als afgezant werkte ik intensief met indienende producenten en ik ben daarin, denk ik, best succesvol geweest. Niet alleen is er aardig wat Europees geld naar Nederlandse films gegaan, ik hoorde vaak terug dat mijn presentaties goed vielen en soms ook het verschil hadden gemaakt.” Tegelijkertijd was ze acht jaar president van de promotiegroep van Eurimages, waarvoor ze internationale festivals afreisde, in jury’s zat en aan studiegroepen deelnam. “Het was hard werken, maar je legt veel connecties en dat voelde als een groot cadeau.” Daarvan moest ze afkicken, bekent ze, nu ze voor zichzelf begonnen is als freelancer: “Je dreigt soms samen te vallen met je werk. In zo’n spin in ‘t web-positie lees je alles, weet je alles en ken je iedereen.” Maar, concludeert ze, “Die unique selling points neem ik met me mee.”
Foto: Miriam Guttman